فریاد هل من ناصر ینصرنی حسین که در گوش تاریخ پیچید شور و ولوله ای در زمینیان و ملکوتیان برانگیخت که هیچ نعره ای نتوانست غرش شیر بیشه شجاعت و ابرمرد وادی شهادت را خاموش سازد. چراغ پرنوری در تاریکی های به هم پیوسته زمانها برافرخته شد که هر کس خواست پف کند و به خیال واهی خویش بکشدش ریشش نه که ریشه اش را سوزاند که :چراغی را که ایزد بر فروزد       هر آن کس پف کند ریشش بسوزد.

سر حسین که بر نیزه رفت علم مبارزه بر ضد بیداد برافراشته شد. خیمه های گلهای باغ مصطفی که در آتش کینه کوفیان و شامیان گر گرفت پرچمی شد برای برافکندن بنای پوشالی ظالمان. 

دستان ماه منیر بنی هاشم قطع گردید اما  زمانها و مکانها را درنوردید تا دستگیر مظلومان دادخواه باشد . حنجره نوزاد از هم دریده شد اما حنجره ها را پر از فریاد جنگ جنگ تا پیروزی کرد.

و ما هر سال این تاریخ غم بار ولی حماسه آفرین را مرور می کنیم تا یادمان نرود شهامت مظلوم را و رشادت اسیر را. تا یادمان باشد که همه چیز زیباست اگر دیده زیبابین و خدابین داشته باشیم. تا بدانیم که بدن پاره پاره و جگر گر گرفته هم می توانند شور بیافرینند و شعورساز باشند. هر سال عاشورا را زنده تر از سال پیش برگزار می کنیم تا به خفاشان بفهمانیم که: شب پره گر وصل آفتاب نخواهد     رونق بازار آفتاب نکاهد.

و چه زیبا و دلنشین تجلی یافت حدیث عشق و دلدادگی به قافله سالار شهیدان . آسمان به شدت بارید و سرما سوز خود را بیشتر کرد اما هیچ یک کوچکترین خللی در عزم آهنین شورمندان ایجاد نکرد. گامها استوارتر گردیدند و قلبها پرشورتر تپیدند.

آسمان از شوق می گریست و آفتاب ، هرمش را مهربانانه نثار کرد. همه از آزمونی سخت ، پیروزمندانه درآمده بودند...

آنان که دهه اول محرم الحرام سال 1391 را از نزدیک دیده اند این واقعیت زیبا را به چشم دیدند و از شوق باران اشکشان را بر دشت گونه ها جاری کردند.

دست مریزاد و عزاداری هاتان مقبول احدیت باد.